പേരറിയാത്ത കവിത

ഒരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാത്ത ജീവിതയാത്ര

കത്തുന്ന കനല്‍ തേടി ഒടുവില്‍

കണ്ടെത്തിയത് ചാമ്പല്‍ക്കൂന

അതില്‍ തീയുടെ അംശം കണ്ടെത്താന്‍

ചികഞ്ഞപ്പോള്‍ അത്

കൈത്തുമ്പിലെ പൊള്ളുന്ന വേദനയായി

വല്ലാതെ ചുട്ടു പൊള്ളുന്ന മനസ്സില്‍

ശാപവാക്കുകളുതിര്‍ന്നു

പുറത്തേക്കു വരാന്‍ മടിച്ചതിനാല്‍

അതു സ്വയം ശപിക്കലായി

സങ്കടങ്ങള്‍ സന്യാസം സ്വീകരിച്ചപ്പോള്‍

കണ്ണുനീരിനു ചോരയുടെ നിറം വന്നു

അത് ഞരമ്പുകളിലൂടെ ഒഴുകാന്‍ തുടങ്ങി

സമയത്തിനു വില കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച്

മനുഷ്യനു വില കുറഞ്ഞു

വില കുറഞ്ഞ മനുഷ്യര്‍

തണുത്ത കാറ്റേറ്റ്,

ഉറക്കം തൂങ്ങുന്ന കണ്ണുകളും

ഉറങ്ങിയ മനസ്സുമായി

ഓഫീസുകളിലെ ഏതെങ്കിലുമൊരു കോണില്‍

സ്വയം ലോകം തീര്‍ക്കുന്നു

(If you feel it as a poem please give a name to this and reply)

Regards,